ประวัติโรงเรียน

ความเป็นมาของหมู่บ้านในแต่ละพื้นที่และโรงเรียนบ้านลำเพียก ก่อนปี พ.ศ. ๒๕๐๘ หมู่บ้านในเขตตำบลลำเพียกในปัจจุบัน เดิมเป็นป่าใหญ่ แหล่งที่เกิดต้นน้ำลำธาร สมบูรณ์ด้วยทรัพยากรธรรมชาติจำนวนมากของที่ดินป่าไม้และสัตว์ป่านานาชนิดทำให้มีผู้คนอพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานบ้านเรือนและจับจอง ถากถางป่าเป็นที่ทำมาหากิน ครั้งแรกมีประมาณ ๓-๕ ครอบครัวเท่านั้นประชากรส่วนใหญ่อพยพมาจากหลายหมู่บ้านจากอำเภอในจังหวัดนครราชสีมา อุบลราชธานีและศรีสะเกษ สาเหตุของการย้ายเข้ามา คือหนีความแห้งแล้ง ขาดที่ทำกิน และไม่มีงานทำเข้ามา จับจองที่ทำกินครอบครัวละ ๕-๒๐๐ ไร่ มีวิธีการจับจองที่ดินโดยบางรายใช้วิธีการยิงปืนเสียงปืนดังไปถึงไหนก็มีเขตที่ทำกินนั้น บางคนบางครอบครัวในช่วงหลังไม่มีที่ทำกินเพราะคนเข้าไปจับจองกันมากขึ้น ก็อาศัยการยังชีวิตด้วยการเป็นแรงงาน รับจ้างในไร่ของนายทุน มีการปลูกข้าวโพด พริกและมันสําปะหลัง เป็นพืชหลัก

การเข้าไปอยู่ในช่วงแรกๆ มีความยากลำบาก เส้นทางคมนาคมมีเพียง เกวียนเดินเท้าไปตามทางรถบรรทุกชักลากไม้ และเดินตามด่านช้างด่านสัตว์ มีโรคภัยไข้เจ็บไข้ป่า (มาลาเรีย) ชุกชุม ล้มป่วยและตายเป็นจำนวนมาก เพราะต้องเดินทางด้วยเท้าเปล่า ประมาณ ๑วันเต็ม จึงจะถึงตลาดที่ตั้งอำเภอเพื่อมาหาหมอบางรายแบบเสบียง หกล้มฟาดรากมะค่าคอหักตายก็มี บ้านครอบครัวหมดทุนรอนในการประกอบอาชีพ ลูกเสียชีวิตเพราะไข้ป่า ต้องฝังไว้ในไร่ที่ทำกินจน ๒๐ปีถึงได้กลับมาขุด เพื่อเอากระดูกไปเผาที่บ้านเกิด แต่กว่าจะหากระดูกเจอก็ใช้เวลาขุดหลายวัน

ตำบลลำเพียก ตั้งชื่อตามบ้านลำเพียก “ลำเพียก” เป็นชื่อแม่น้ำสายหนึ่งซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของบ้านอยู่ในเขตอุทยานทับลานบางสำเนียงออกเสียงว่า “ลำเทือก” รำเทือกมาจากลักษณะที่มีทางน้ำไหลผ่านและมีสัตว์ป่าจำนวนมาก ใช้เป็นทางผ่านเดินข้ามไปมาจนเป็น “เทือก”

บริเวณที่ตั้งชุมชนเรียกว่า “ลำเพียกยุบใหญ่” ลักษณะเป็นที่ราบหุบเขากว้างมีเนินป่าไม้เตี้ยๆ หมู่บ้านในเขตตำบลเดิมการปกครองขึ้นอยู่กับบ้านทรัพย์ระวิง ตำบลโคกกระชาย ปี พ.ศ. ๒๕๒๘  จึงขอแยกเป็นตำบลลำเพียก ปัจจุบันมี ๑๒ หมู่บ้าน การสร้างบ้านอาศัยสร้างบ้านในที่ดินของแต่ละคน ซึ่งมีลักษณะบ้านกระจัดกระจาย ตามหัวไร่ปลายสวนเป็นกลุ่มๆหรือหย่อมๆตามกลุ่มเครือญาติและคนพื้นเพท้องถิ่นเดียวกัน