ประวัติโรงเรียนบ้านหนองสะไนราษฎร์รังสฤษฏ์

       หมู่บ้านหนองสะไนเป็นชุมชนขนาดใหญ่  ประมาณ  400  กว่าครัวเรือน  แบ่งเขตบริการเป็น 4  หมู่   คือ  หมู่  4,  11,  14,  18  เป็นชนเผ่ากะเลิง  ได้มาก่อตั้งหมู่บ้านเมื่อประมาณ  125  ปีที่ผ่านมา  เป็นทำเลที่ตั้งในสภาพธรรมชาติแวดล้อมเอื้อต่อการประกอบการทำมาหากิน  มีแม่น้ำลำคลองเหมาะสำหรับการเกษตร  ทำไร่  ทำนา  ปลูกพืชผัก  เป็นพื้นที่ราบหุบเขา  ป่าไม้และสัตว์ป่ามีมากมาย  จึงเป็นแหล่งที่ประกอบอาชีพด้านเกษตรที่อุดมสมบูรณ์  มีความเป็นอยู่อย่างสะดวกสบายตลอดมา     

     เมื่อปี  พ.ศ.  2520  ประชาชนชาวบ้านได้รับผลกระทบจากประกาศของรัฐบาล  ให้พื้นที่ป่านด้านตะวันออกของหมู่บ้าน  เป็นเขตป่าสงวนแห่งชาติ  และอุทยานแห่งชาติภูพาน  พื้นที่ส่วนมากเป็นที่ป่า  ใช้ทำมาหากินมาช้านาน  ตั้งแต่บรรพบุรุษ  จากนโยบายของรัฐดังกล่าว  เป็นการจำกัดสิทธิ  ส่งผลกระทบต่อการประกอบอาชีพเกษตรกรชาวบ้านอย่างมาก  จึงทำให้วิถีชีวิตของชาวบ้านมีการปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์  พ่อแม่ผู้ปกครองหลายครอบครัวทิ้งบ้านเรือนไปทำงานรับจ้าง  บริษัท  โรงงาน ต่างจังหวัด/กรุงเทพฯ  ปล่อยบุตรหลานวัยเรียนไว้ให้ปู่ย่าตายาย  ดูแลเลี้ยงดู  จึงเป็นผลให้เกิดปัญหาตามมามากมาย  ไม่ว่าด้านสังคม  ด้านการเรียน  เด็กขาดความรักความอบอุ่น  บางครอบครัวผู้ปกครองปล่อยปละละเลย  เลี้ยงดูตามมีตามเกิด  ขาดความเอาใจใส่เท่าที่ควรจะเป็น  จึงเป็นปัญหาทั้งสังคมโดยรวม  และของโรงเรียนที่ต้องแก้ไขให้ความช่วยเหลือเป็นประจำ

                ภาษา  อาชีพ  ขนบธรรมเนียมประเพณี

                 ภาษา  ใช้ภาษาถิ่นเป็นส่วนมาก  คือ  ภาษากะเลิง  ลาวอีสาน  ภาษาไทยและภาษาภูไทปะปนบ้าง

                อาชีพ  ประชากร  ร้อยละ  90  ประกอบอาชีพเกษตรกรรม

                ศาสนา  ประชากร  ร้อยละ  100  นับถือศาสนาพุทธ  มีวัด  1  แห่ง  สำนักสงฆ์  1  แห่ง

                เชื้อชาติ  ประชากร  ร้อยละ  100  เชื้อชาติไทย  สัญชาติไทย  เป็นชนเผ่าท้องถิ่น  ร้อยละ  80  สืบเชื้อสายมาจากที่เดียวกัน  เรียกตนเองว่า  เผ่ากะเลิง

                ขนบธรรมเนียมประเพณี  นับถือศาสนาพุทธผสมกับลัทธิความเชื่อเกี่ยวกับลัทธิพราหมณ์  และผีสางเทวดา  จิตวิญญาณ  จึงมีประเพณีเลี้ยงผีหมอ  หมอเหยา  เลี้ยงผีปู่ตา  พิธีบายศรีสู่ขวัญ  ประเพณี

ช้อนขวัญ  ไล่ผี  ฯลฯ